کد مطلب:231277 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:256
فلسفه انتظار حضرت مهدی
انتظار، آمادگی است و حالت آماده باش داشتن، و تهیه ی مقدمات برای آن چه كه انتظار داریم، چنانچه در زیارت آل یس كه مخصوص امام عصر علیه السلام است هر صبح و شام، چنین می خوانیم:
«و نصرتی معدة لكم». [1] .
من برای یاری شما آماده ام.
اگر، در حقیقت، ما منتظر شخصیتی هستیم كه در هم كوبنده ی بناهای شرك و نفاق است و محو كننده ی اندیشه های شیطانی، و آورنده برنامه های نوین قرآنی، برای ساختن زندگی های الاهی، پس باید برای آن دوران و آن روشها آماده باشیم، و این انتظار است كه ثوابها دارد و منتظر را در شمار یاوران حضرت مهدی علیه السلام قرار می دهد، و به پای شهدای «بدر» می رساند.
بنابراین منتظر ظهور امام زمان علیه السلام بودن، در حقیقت حركت به سوی كمال و آرمانهای موعود است و چنین انتظاری به فرموده امام
[ صفحه 96]
رضا علیه السلام، فرج و گشایش را به همراه دارد. [2] .
انسان منتظر انسانی كوشاست، كه در مسیر اقامه ی توحید و استقرار ولایت از ایثار آنچه دارد، دریغ نمی ورزد.
انسان منتظر همانند كسی است كه در پی شب یلدایی، خسته از ظلمت و تیرگی، چشم به افق دوخته و دمیدن خورشید را آرزو می كند. و زمزمه دارد كه:
صبح نزدیك است و روشن می شود این آسمان
ای دل، ای دل صبر كن
چشم بر مشرق بدوز و منتظر با من بمان
ای دل، ای دل صبر كن
آفتابی كه به زیر ابر بودستی نهان
عاقبت گردد عیان
می شود شاداب این پژمرده باغ و بوستان
ایدل ایدل صبر كن
همانند كسی كه در بیابانی بی انتها سرگردان مانده، تنها و وحشتزده رهنمایی را می طلبد.
و بالاخره انسان منتظر، بسان كسی است كه در حین بالا رفتن از كوهی، پایش لغزیده و دست به تخته سنگی گرفته و فریاد استغاثه اش بلند است.
جایگاه و منزلت این انتظار، بگونه ای است كه رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، مؤمنین منتظر و یاوران حضرت ولی عصر علیه السلام را برادران خود می خواند، و رمز این نامگذاری و اظهار محبت به آنان را دشواری دین داری در عصر غیبت، معرفی می فرماید. [3] .
[ صفحه 97]
در بیان دیگری حضرت رضا علیه السلام می فرماید:
وه! چه نیكوست صبر و انتظار فرج، مگر نشنیده اید گفتار خداوند را كه فرموده است: «چشم به راه باشید كه من نیز همراه شما از چشم به راهان ام» [4] و نیز فرموده است: «منتظر باشید كه من نیز همراه شما از منتظرانم» [5] ؛ بنابراین صبر و شكیبائی را پیشه خود سازید، كه فرج بعد از یأس و نومیدی خواهد آمد، اقوام پیشین از شما شكیباتر بودند. [6] .
آه دل مظلومان بی شك اثری دارد
وین اشك شبانگاهان نیكو ثمری دارد
ای منتظر خورشید یك چند صبوری ورز
كاین شام فراق تو آخر سحری دارد
عصر ظهور مهدی علیه السلام، به تعبیر قرآن، عصر «عباد صالح» است. یعنی همه ی بندگانی كه صالحند و نیك، وارث زمین می شوند. و مگر انتظار چنین دورانی، تنها با شعار تحقق پذیر است؟!
انتظار حقیقی، جز به تقوی و ورع محقق نخواهد شد، در بیانی از ناحیه ی مقدسه ی امام عصر علیه السلام خطاب به شیخ مفید آمده است:
«آنچه ما را از آنان پوشیده داشته است، چیزی نیست جز اخباری كه از كارهای ناپسند و نكوهیده آنان به ما می رسد». [7] .
مگر نه این است كه ما به انتظار این وعده قرآن كه «زمین را بندگان
[ صفحه 98]
صالح خدا به ارث خواهند برد» [8] نشسته ایم. اگر منتظر این معنا هستیم و انتظاری راستین داریم، باید نخست در زمره ی «عباد صالح» درآییم، آنگاه طالب نویدی كه به آنان داده اند باشیم.
و خلاصه ی كلام اینكه: كسی كه در انتظار ظهور مصلح به سر می برد، باید خود صالح باشد.
از طرف دیگر، این همه تأكید بر امتحانات دشوار عصر غیبت، و جدا كردن مؤمنان حقیقی از افراد سست ایمان، در همین راستا است.
امام رضا علیه السلام درباره ی این امتحانات و اسرار آنها در عصر غیبت به معمر بن خلاد می فرمایند:
«آنچه در انتظار آن لحظه شماری می كنید، واقع نخواهد شد، مگر بعد از آنكه آزمایش و امتحان شوید، و از بوته امتحان جز افراد بسیار اندك پیروزمندانه بیرون نمی آیند. چنانكه خداوند - تبارك و تعالی - می فرماید: (احسب الناس أن یتركوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون) [9] آیا مردم پنداشته اند كه با گفتن اینكه ایمان آورده ایم رها شده و مورد آزمایش (فتنه) قرار نمی گیرند؟!
سپس به «معمر بن خلاد» فرمود: می دانی فتنه چیست؟
گفت: جانم به فدای شما، آنچه می دانیم این است كه امتحانی در دین واقع می شود.
فرمود:
[ صفحه 99]
چون طلا گداخته می شوید، و مانند طلای ناب از ناخالصی ها پاك می گردید. [10] .
آیا با این غفلتی كه بشریت امروز را گرفته و جاهلیتی كه سایه ی آن بر جهانیان گسترده است می توان از یك جامعه منتظر خبر داد؟
بنابراین جاهلیت آخرالزمان در عصر ظهور بیش از جاهلیت زمان پیامبر دشواری و رنج و زحمت به همراه خواهد داشت.
در بیان شیوایی، امام صادق علیه السلام به این حقیقت تلخ اشاره می فرمایند:
«آزاری را كه قائم علیه السلام به هنگام رستاخیز خویش، از جاهلان آخرالزمان می بیند بسی سخت تر است از آن همه آزار كه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از مردم جاهلیت دید.» [11] .
چرا؟ چون اینان، به قرآن مسلمند، و برای آن حضرت (كه بناست همان قرآن را زنده كند) قرآن می خوانند، قرآن تفسیر می كنند. به اندازه ای خرافات و عقاید ضد دینی، در جامعه های اسلامی گسترش یافته و به اسم دین و قرآن مطرح گردیده است، كه هنگامی كه مهدی علیه السلام درآید و قرآن را (آنطور كه هست) تفسیر كند، مردم گویند: این دینی تازه است و كتابی تازه، و این آن قرآن نیست كه ما می خوانده ایم.
بنابراین، یكی از مشكلات بزرگ، بر سر راه امام عصر علیه السلام، سوء
[ صفحه 100]
استفاده های گوناگون، از كتاب خدا می باشد.
قرآن، یكی از دو نهاد گرانقدری است كه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برای هدایت بشر بر جای گذاشته و به عنوان «ثقل اكبر» از آن یاد فرموده. متأسفانه برخی از تأثیر و قداست قرآن سوء استفاده كرده، معانی قرآن را دگرگون نموده و مردم را به نام قرآن از مقاصد و مفاهیم آن دور می كنند و گاه در مقابل آن وامی دارند.
لكن این گونه كسان در آن روزگار، كاری از پیش نمی برند و حكومت نیرومند مهدوی آنان را یا به راه آورده و یا از سر راه بر می دارد.
[ صفحه 101]
«و نصرتی معدة لكم». [1] .
من برای یاری شما آماده ام.
اگر، در حقیقت، ما منتظر شخصیتی هستیم كه در هم كوبنده ی بناهای شرك و نفاق است و محو كننده ی اندیشه های شیطانی، و آورنده برنامه های نوین قرآنی، برای ساختن زندگی های الاهی، پس باید برای آن دوران و آن روشها آماده باشیم، و این انتظار است كه ثوابها دارد و منتظر را در شمار یاوران حضرت مهدی علیه السلام قرار می دهد، و به پای شهدای «بدر» می رساند.
بنابراین منتظر ظهور امام زمان علیه السلام بودن، در حقیقت حركت به سوی كمال و آرمانهای موعود است و چنین انتظاری به فرموده امام
[ صفحه 96]
رضا علیه السلام، فرج و گشایش را به همراه دارد. [2] .
انسان منتظر انسانی كوشاست، كه در مسیر اقامه ی توحید و استقرار ولایت از ایثار آنچه دارد، دریغ نمی ورزد.
انسان منتظر همانند كسی است كه در پی شب یلدایی، خسته از ظلمت و تیرگی، چشم به افق دوخته و دمیدن خورشید را آرزو می كند. و زمزمه دارد كه:
صبح نزدیك است و روشن می شود این آسمان
ای دل، ای دل صبر كن
چشم بر مشرق بدوز و منتظر با من بمان
ای دل، ای دل صبر كن
آفتابی كه به زیر ابر بودستی نهان
عاقبت گردد عیان
می شود شاداب این پژمرده باغ و بوستان
ایدل ایدل صبر كن
همانند كسی كه در بیابانی بی انتها سرگردان مانده، تنها و وحشتزده رهنمایی را می طلبد.
و بالاخره انسان منتظر، بسان كسی است كه در حین بالا رفتن از كوهی، پایش لغزیده و دست به تخته سنگی گرفته و فریاد استغاثه اش بلند است.
جایگاه و منزلت این انتظار، بگونه ای است كه رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، مؤمنین منتظر و یاوران حضرت ولی عصر علیه السلام را برادران خود می خواند، و رمز این نامگذاری و اظهار محبت به آنان را دشواری دین داری در عصر غیبت، معرفی می فرماید. [3] .
[ صفحه 97]
در بیان دیگری حضرت رضا علیه السلام می فرماید:
وه! چه نیكوست صبر و انتظار فرج، مگر نشنیده اید گفتار خداوند را كه فرموده است: «چشم به راه باشید كه من نیز همراه شما از چشم به راهان ام» [4] و نیز فرموده است: «منتظر باشید كه من نیز همراه شما از منتظرانم» [5] ؛ بنابراین صبر و شكیبائی را پیشه خود سازید، كه فرج بعد از یأس و نومیدی خواهد آمد، اقوام پیشین از شما شكیباتر بودند. [6] .
آه دل مظلومان بی شك اثری دارد
وین اشك شبانگاهان نیكو ثمری دارد
ای منتظر خورشید یك چند صبوری ورز
كاین شام فراق تو آخر سحری دارد
عصر ظهور مهدی علیه السلام، به تعبیر قرآن، عصر «عباد صالح» است. یعنی همه ی بندگانی كه صالحند و نیك، وارث زمین می شوند. و مگر انتظار چنین دورانی، تنها با شعار تحقق پذیر است؟!
انتظار حقیقی، جز به تقوی و ورع محقق نخواهد شد، در بیانی از ناحیه ی مقدسه ی امام عصر علیه السلام خطاب به شیخ مفید آمده است:
«آنچه ما را از آنان پوشیده داشته است، چیزی نیست جز اخباری كه از كارهای ناپسند و نكوهیده آنان به ما می رسد». [7] .
مگر نه این است كه ما به انتظار این وعده قرآن كه «زمین را بندگان
[ صفحه 98]
صالح خدا به ارث خواهند برد» [8] نشسته ایم. اگر منتظر این معنا هستیم و انتظاری راستین داریم، باید نخست در زمره ی «عباد صالح» درآییم، آنگاه طالب نویدی كه به آنان داده اند باشیم.
و خلاصه ی كلام اینكه: كسی كه در انتظار ظهور مصلح به سر می برد، باید خود صالح باشد.
از طرف دیگر، این همه تأكید بر امتحانات دشوار عصر غیبت، و جدا كردن مؤمنان حقیقی از افراد سست ایمان، در همین راستا است.
امام رضا علیه السلام درباره ی این امتحانات و اسرار آنها در عصر غیبت به معمر بن خلاد می فرمایند:
«آنچه در انتظار آن لحظه شماری می كنید، واقع نخواهد شد، مگر بعد از آنكه آزمایش و امتحان شوید، و از بوته امتحان جز افراد بسیار اندك پیروزمندانه بیرون نمی آیند. چنانكه خداوند - تبارك و تعالی - می فرماید: (احسب الناس أن یتركوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون) [9] آیا مردم پنداشته اند كه با گفتن اینكه ایمان آورده ایم رها شده و مورد آزمایش (فتنه) قرار نمی گیرند؟!
سپس به «معمر بن خلاد» فرمود: می دانی فتنه چیست؟
گفت: جانم به فدای شما، آنچه می دانیم این است كه امتحانی در دین واقع می شود.
فرمود:
[ صفحه 99]
چون طلا گداخته می شوید، و مانند طلای ناب از ناخالصی ها پاك می گردید. [10] .
آیا با این غفلتی كه بشریت امروز را گرفته و جاهلیتی كه سایه ی آن بر جهانیان گسترده است می توان از یك جامعه منتظر خبر داد؟
بنابراین جاهلیت آخرالزمان در عصر ظهور بیش از جاهلیت زمان پیامبر دشواری و رنج و زحمت به همراه خواهد داشت.
در بیان شیوایی، امام صادق علیه السلام به این حقیقت تلخ اشاره می فرمایند:
«آزاری را كه قائم علیه السلام به هنگام رستاخیز خویش، از جاهلان آخرالزمان می بیند بسی سخت تر است از آن همه آزار كه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از مردم جاهلیت دید.» [11] .
چرا؟ چون اینان، به قرآن مسلمند، و برای آن حضرت (كه بناست همان قرآن را زنده كند) قرآن می خوانند، قرآن تفسیر می كنند. به اندازه ای خرافات و عقاید ضد دینی، در جامعه های اسلامی گسترش یافته و به اسم دین و قرآن مطرح گردیده است، كه هنگامی كه مهدی علیه السلام درآید و قرآن را (آنطور كه هست) تفسیر كند، مردم گویند: این دینی تازه است و كتابی تازه، و این آن قرآن نیست كه ما می خوانده ایم.
بنابراین، یكی از مشكلات بزرگ، بر سر راه امام عصر علیه السلام، سوء
[ صفحه 100]
استفاده های گوناگون، از كتاب خدا می باشد.
قرآن، یكی از دو نهاد گرانقدری است كه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برای هدایت بشر بر جای گذاشته و به عنوان «ثقل اكبر» از آن یاد فرموده. متأسفانه برخی از تأثیر و قداست قرآن سوء استفاده كرده، معانی قرآن را دگرگون نموده و مردم را به نام قرآن از مقاصد و مفاهیم آن دور می كنند و گاه در مقابل آن وامی دارند.
لكن این گونه كسان در آن روزگار، كاری از پیش نمی برند و حكومت نیرومند مهدوی آنان را یا به راه آورده و یا از سر راه بر می دارد.
[ صفحه 101]
[1] مفاتيح الجنان، زيارت آل يس.
[2] بحارالانوار، ج 52، ص 128.
[3] بحارالانوار، ج 52، ص 124.
[4] هود(11):93.
[5] اعراف (7):71.
[6] بحارالانوار، ج 52، ص 129، ح 23.
[7] احتجاج طبرسي، ج 2، ص 602.
[8] انبياء (21):105.
[9] عنكبوت (29):1.
[10] منتخب الاثر، ص 315.
[11] بحارالانوار، ج 52، ص 362، ح 131.